Rozdział 16

-Wierzysz w miłość?-popatrzyłam się na chłopaka, wyczekując odpowiedzi. Jego wyraz twarzy się nie zmienił.
-Takie coś nie istnieje- pokiwał głową na boki.
-Owszem, istnieje. - nie zgadzałam się z nim.
-Nie
-Tak!
-Miłość to gówno.
-Taa
-Co ty niby wiesz o miłości, hm? -powiedział sarkastycznie. 
No tak, nic nie wiem. Ale wiem na pewno, że takie coś istnieje. To, że ja nigdy jej nie doświadczyłam, nic nie znaczy. 
Nie odpowiedziałam na jego "pytanie", tylko szłam przed siebie, razem z chłopakiem. Szliśmy w ciszy, a słychać było tylko kroczenie naszych butów. W końcu doszliśmy do naszych domów, nawet bez pożegnania, rozdzieliliśmy się. 
Miałam dziwne uczucie, że się na mnie wkurwił. Nie wiem, może rzeczywiście tak było. Tylko, co ja takiego zrobiłam? 
Poszłam spać, chociaż było całkiem wcześnie. 

*Następnego dnia* 
Zżerało mnie poczucie winy. No, ale, cholera. Dlaczego? 
Kiedy schodziłam po schodach, na śniadanie, postanowiłam, że dzisiaj do niego pójdę. Na blacie, zobaczyłam tan gówniany list od mojego ojca. Leżał cały czas w tym samym miejscu, w którym go położyłam. 
Powinnam go chyba w końcu przeczytać. Może to coś ważnego? 
Jakoś nigdy nie miałam siły go przeczytać. Nie po tym co mi zrobił. Zostawił mnie na pastwę losu, zdaną tylko dla siebie. Myślę, że dobrze zrobiłam wyprowadzając się od tego dupka. 
Myślę, że zostawię go na kiedy indziej.. Nie. Nie mogę cały czas tak z tym zwlekać. Dzisiaj go przeczytam, i koniec, kropka. Postanowione. 
Po śniadaniu wyszłam ze swojego domu, aby udać się do sąsiedniego. Kiedy już miałam wchodzić na jego werandę, drzwi otworzyły się, a w nich pojawiła się Jessica. Tamta lala z baru, barmanka z którą KIEDYŚ pracowałam.
Ale co ona tutaj do cholery robi? Czy ona przyszła tutaj do Niall'a? Boże, co to za pytanie, przecież to oczywiste. Ale.. ona ma chłopaka. Ciekawe ile razy go zdradziła.
Kiedy wróciłam do rzeczywistości, pomyślałam, że musiałam wyglądać głupio. Patrzyłam się na nią z otwartą buzią, a na dodatek na mnie patrzył się Niall. Nie uśmiechał się. Jego mina nic nie wyrażała.
Niall: http://i4.mirror.co.uk/incoming/article804496.ece/alternates/s615b/ONE%20DIRECTION%20ARRIVING%20AT%20HEATHROW%20AIRPORT%20-%20%20Niall%20Horan
Ellie: http://cdn3.blovcdn.com/bloglovin/43f4d86ba8fdf51268f6c96bcc6adbc8447411b3/g/aHR0cCUzQSUyRiUyRnN0ZWFsaGVyc3R5bGUubmV0JTJGd3AtY29udGVudCUyRnVwbG9hZHMlMkYyMDE0JTJGMDQlMkZqYWRldGhpcmx3YWxsaW5zdGFncmFtLmpwZw==
Podeszłam bliżej, i niezręcznie stanęłam przed nim. Nie zaczął rozmowy, więc ja to zrobiłam.
-Hej? - wzdychnął.
-Cześć - wymamrotał obojętnie, po chwili już chciał wchodzić do środka.
-Ej!- zatrzymałam go - Czy, wiesz. Czy mogłabym..mogłabym wejść?- jąkałam się, przez co zarumieniłam się ze wstydu.
Chłopak wzruszył ramionami, po czym zniknął w głębi mieszkania, zostawiając otwarte drzwi. Cóż, chyba mam wejść.
Niepewnie wkroczyłam, a moim oczom ukazał się bardzo ładny przedpokój. Zdjęłam buty, nie chcąc niczego pobrudzić. Poszłam dalej. Zaczęłam rozglądać się po całym budynku, oglądając wszystkie pokoje.
Nigdzie nie widziałam Niall'a. To troszkę nie miłe z jego strony. Aż naglę usłyszałam jakieś dźwięki, dobiegające z pomieszczenia, w którym jeszcze nie byłam. Uchyliłam drzwi, i ukazała mi się jego postać, leżąca na łóżku. Ręce miał za głową. Weszłam, a jego oczy skierował na mnie. Ta dręcząca cisza..
Patrzył się na mnie ze zmarszczonymi brwiami, a ja na niego.
-O co chodzi?- w końcu spytałam. Prychnął.
-O nic
-Przecież widzę. W czym problem?
-We mnie.
Serce zaczęło mi, zdecydowanie szybciej bić, kiedy wstał i zaczął iść w moją stronę. Nie wiedziałam, co za chwile może się stać, do czego jest zdolny, więc zrobiłam krok do tyłu. Byłam zdenerwowana.
-Ja jestem problemem- jego głos się ściszał, był ochrypły. Coraz bardziej się denerwowałam, bo był coraz bliżej mnie.
-Boisz się mnie?- chyba usłyszał szybkie bicie mojego serca i to, jak głośno oddychałam.
-Co? Ja-nie boje się ciebie. - po części nie wiedziałam czy to jest prawda.
Po raz kolejny prychnął i odszedł w innym kierunku pokoju. Zaczął czegoś szukać.
Rozglądnęłam się po jego pokoju. Był identycznej wielkości jak mój, może to dlatego, że wszystkie domy na tej ulicy są identyczne.
Moje oczy stanęły na brązowej, bardzo ładnej gitarze. Zdziwiłam się.
-Grasz?- odwrócił się do mnie, a ja wskazałam na gitarę, opartą o szafkę.
-Może - nic innego nie powiedział. Jakiś dziwny dzisiaj jest.  Zawsze to ja zmuszana byłam do rozmowy z nim, a dzisiaj jest na odwrót. Tak jakby coś się stało.
W końcu znalazł, to czego szukał i wyszedł na swój balkon, zostawiając mnie samotną. O co mu do kurwy chodzi?
Poszłam w jego ślady i zrobiłam to samo. Zastałam go, opierającego się jednym ramieniem o barierkę, a druga ręka trzymała papierosa. Podeszłam do niego.
-Co?- syknął, jakby zirytowany. Zmarszczyłam czoło.
-Co ty okres masz?
Patrzył się w ulice, nic nie mówiąc. Jego twarz nie wyrażała nic. Zero.
-Wszystko ok?- nie chciałam mówić nic więcej, bo bałam się, że powiem coś głupiego. Jak widać, ktoś dzisiaj nie jest w humorze.
-Kurwa, tak! Jest ok. -prawie że krzyknął.
Nie wytrzymam tego.
-Po co wmawiasz sobie, i innym, że jest w porządku jak wiesz, że tak nie jest?
----------------------------------------------------------------------------------------
Kolejny rozdział, jak będą 22 komentarze (woow).
Trochę krótki, no i przepraszam, że nie pisałam przez te 4 dni.
Przepraszam za błędy :)
Papa :*

PS. ZAPRASZAM DO INFORMOWANYCH I DO OBSERWOWANIA BLOGA :)