Rozdział 5

Butelka kręciła się, kręciła. 
Powoli zaczynała zwalniać.
Ostatni raz się zakręciła, aż w końcu się zatrzymała. 
Podniosłam głowę, aby zobaczyć na kogo tym razem wypadło.
Jeden koniec butelki był skierowany na Nialla, a drugi.. Na mnie.

Wszyscy w pokoju zaczęli wrzeszczeć, a ja spojrzałam na blondyna. Widać, on najwidoczniej był uradowany tym, że będzie musiał wykonać ze mną zadanie. Sądząc po tym towarzystwie, będzie to pewnie kolejne, dupiane i zboczone wyzwanie. Więc chłopak nie ma na co liczyć, o nie.

-Hmm-myślała dziewczyna która kręciła butelką, nad zadaniem-Idźcie do szafy. Musicie tam być co najmniej 10 minut. Chyba, że będziecie chcieli dłużej, no wiecie..

-Co kurwa?-Powiedział „jakby” przestraszony chłopak. Dziwne, myślałam, że on praktycznie niczego się nie boi.

-No wstawajcie!-powiedziała ta sama dziewczyna, a Niall podobnie jak ja niechętnie wstał.

Jakiś chłopak pchnął nas w stronę pokoju gdzie była ustawiona drewniana, ciemna szafa.  Kazał nam wejść więc tak zrobiliśmy.

-Dziesięć minut, czas start! Powiedźcie jak będziecie chcieli przedłużyć czas!- powiedział ktoś zza szafy, a po chwili słychać było oddalające się kroki. Potem tylko cisza i nasze oddechy. Oddechy chłopaka były jakby coraz głębsze i szybsze. Nie mogłam tego wytrzymać, powoli zaczęło mnie to irytować.

-Co ci się do cholery dzieje?

-Gówno-powiedział groźnie chłopak opuszczając wzrok. Ledwo go mogłam zobaczyć, bo w szafie nie było żadnego światła oprócz tego, wydobywającego się z dziurki na klucz.

-Jezu, ja tylko spytałam- powiedziałam nadal się w niego wpatrując a po chwili również spuściłam wzrok, tak jakby moje buty zaczęły być bardzo interesujące. Nastała niezręczna cisza ,a po chwili chłopak się odezwał.

-Mam klaustrofobie- powiedział cicho, prawie niezrozumiale. Nadal patrzył się w podłogę i głęboko oddychał.

-Co?-spytałam się, lekko uśmiechając. Nie mogłam w to uwierzyć. Taki macho jak on, boi się małych pomieszczeń? Kto by pomyślał.

-Mam klaustrofobie ..kurwa. –Było po nim widać, że się strasznie poci. Wyglądał jakby miał za chwile umrzeć, zemdleć czy coś w tym rodzaju. Wyglądał fatalnie. Znowu nastała cisza, a podczas niej myślałam o Niallu i jego lęku. Nie mogłam powstrzymać cichego śmiechu.

-Z czego się tak śmiejesz? – Już był zbulwersowany, oh.

-O tobie – dopiero wtedy uświadomiłam sobie jak to musiało głupio brzmieć. Blondyn uniósł ze zdziwienia brwi. –Znaczy się...o twoim lęku. To śmieszne – po chwili dodałam.

-Co w tym jest kurna śmiesznego? – Wreszcie się na mnie popatrzył, chyba pierwszy raz od pobytu w tym miejscu.

-Myślałam, że się niczego nie boisz. Znaczy wiesz.. Nie czegoś takiego.

-Każdy się czegoś boi. Ty też na pewno.

-Hmm-myślałam. W sumie to wiedziałam, czego boje się najbardziej, ale nigdy bym tego nikomu nie powiedziała. To głupie.

-Czego się boisz?-Wiedziałam, że w końcu zada to pytanie.

-Sama nie wiem

-Pewnie wiesz.

-A nawet jeśli, to co? Co ty człowieku myślisz? Dopiero się poznaliśmy, praktycznie w ogóle, normalnie nie rozmawialiśmy.

-Aż do teraz – Wciął się. To prawda. Zauważyłam, że Niall teraz jest taki inny, taki delikatniejszy. Może na początku nie było miło, ale potem atmosfera złagodniała. To tak jakby, udawał kogoś innego przed tamtymi ludźmi, albo po prostu udaje przede mną. Myślę, że to drugie, ale niestety nie ma na co liczyć. A może to po prostu przez to, że się boi i nie ma siły na dogryzanie mi? To też jest możliwe.

Znowu nastała ta jebana cisza, w której mogłam usłyszeć ponowne wdechy i wydechy chłopaka. To mnie zaczynało doprowadzać do szału.

-Mogę coś zrobić żebyś przestał tak dyszeć?- powiedziałam głośno, aby zwrócić jego uwagę. Chyba ktoś zza szafy usłyszał to co powiedziałam, a raczej krzyknęłam, bo usłyszałam dźwięczny śmiech. Pewnie owa osoba już ma skojarzenia, no cóż, sama bym miała.

-Mów do mnie. – o co mu chodzi? Co to pomorze?

-W sensie?

-Prowadź ze mną rozmowę.

-To coś w ogóle pomaga?

-Zapominam, że jestem w takim..-na chwile przerwał i zamknął oczy jakby nie mógł już wytrzymać. Przez chwilę myślałam, że zemdleje tak to wyglądało-ciasnym pomieszczeniu.

-Okeeej-przedłużyłam, ale niestety nie wiedziałam co powiedzieć. Nie jestem dobra w rozmowach, a zwłaszcza z nieznajomymi.

-Co ty nie umiesz mówić?

-Umiem.

-Chyba nie jesteś za bardzo otwarta. Na taką wyglądasz.-chyba powoli się uspokajał, ale ja na odwrót, poczułam żal do samej siebie, jestem taka głupia.

Poczułam zażenowanie i ponownie spuściłam wzrok. Nie wiem jak jemu, ale mi się zrobiło niezręcznie.

-Ok, to może powiedz.. Um, co ci się we mnie najbardziej podoba.-Zadał mi pytanie-oczywiście z wyglądu. – powiedział pewny siebie.

-Jesteś zakochany w sobie. –Teraz to ja powiedziałam pewnie.

-Odpowiedz na pytanie.

-Okej, umm..-zastanowiłam się. Popatrzyłam  na niego od stóp do głowy, aby osądzić. Stanęłam na oczach. Nie było ich bardzo widać, ale jednak można było spostrzec, że są niebieskie. Takie jak ocean.. I, ohh. Wpatrywałam się w jego źrenice, jak zahipnotyzowana. Ocknęłam się i myślałam nad odpowiedzią. Nie powiem mu, że oczy. Brzmiało by to jak w jakich tandetnych filmach romantycznych.

-Um.. tatuaże- Próbowałam powiedzieć uwodzicielsko, ale coś mi nie wyszło. Serio, Ellie? Tatuaże? Następnym razem musze się zastanowić, zanim coś powiem.

-A ty?

-Hmm?

-Co ci się we mnie najbardziej podoba? –Zadałam to pytanie pewna siebie.

Chłopak przez chwile się zastanawiał, a kiedy lustrował mnie, tak samo jak ja to robiłam z nim, serce mi przyspieszyło. Po co ja zadałam to pytanie?

-Usta.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

No cześć! Napisałam ten rozdział z okazji.. uwaga, uwaga! 1000 WYŚWIETLEŃ! WOHO! Pod ostatnim rozdziałem znalazło się 10 komentarzy, więc liczę na to, że tym razem będzie hmmm...16? :) Inaczej nie pojawi się kolejny rozdział :D

Przepraszam za błędy, niestety takie mogą być, bo pisałam rozdział na szybko :/ Jeśli będą, to bardzo przepraszam, postaram się je jak najszybciej poprawić :) Papa!

PS. ZAPRASZAM DO ZAPISYWANIA SIĘ W ZAKŁADCE "INFORMOWANI" :) OCZYWIŚCIE JEŚLI CHCESZ XD